Het zoutpad over oude wegen naar een nieuw begin , Raynor Winn

Hoeken zijn licht beschadigd en hebben ezelsoren. Enkele pagina's hebben ezelsoren. Verder prima exemplaar.

Raynor Winn en haar man Moth raken binnen een paar dagen alles kwijt: ze verliezen hun huis door een speculatieschandaal en Moth blijkt een ernstige ziekte te hebben. Met de moed der wanhoop nemen ze een impulsief besluit: ze gaan de eeuwenoude South West Coast Path lopen, weg van alles en iedereen. Het is een tocht van duizend kilometer door het oeroude, verweerde landschap langs de zuidkust van Engeland.

Met elke stap, door iedere ontmoeting, en ondanks alle moeilijkheden die ze onderweg tegenkomen, verandert hun tocht verder in een bijzondere ontdekkingsreis. 'Het zoutpad' is een inspirerend verhaal over het omgaan met verdriet, de helende kracht van de natuur en de herontdekking van de ware betekenis van het leven, als je alles bent kwijtgeraakt.

MENINGEN: De belevenissen van het uit hun huis gezette, wandelende echtpaar zijn misschien bizonder, de stijl waarin ze worden beschreven raakt mij niet in het hart. Ik begrijp de populariteit van het boekje daarom niet...

Een beetje tegenslag hoort bij het leven, maar zoveel tegenslag als Raynor Winn en haar echtgenoot in korte tijd moesten verwerken, dat klinkt bijna onwaarschijnlijk. Door een naïeve financiële beslissing uit het verleden raken zij al hun geld en hun huis in Wales kwijt, en daarmee hun broodwinning, want dit huis diende ook als B&B waarin zij gasten ontvingen. En precies op dat moment blijkt ook nog eens dat Raynors echtgenoot, Moth, lijdt aan de ziekte CBD, een slopende hersenaandoening. Toch is dit wat er werkelijk gebeurde, want het Zoutpad is geen fictie, maar het waargebeurde verhaal van Raynor en Moth.
Dit klinkt misschien alsof het hierop volgende verhaal een emotionele tearjerker gaat worden, maar niets is minder waar. Op het moment dat de deurwaarders voor de deur staan, en Raynor en Moth (twee vijftigers!) vertwijfeld en bang onder de trap verstopt zitten, valt Raynors oog op een wandelgidsje met de titel Five Hundred Mile Walkies, dat bovenin één van de verhuisdozen ligt. Dit is de routebeschrijving van het South West Coast Path, helemaal langs de kust van Devon en Cornwall. En ja, als je toch op straat komt te staan, en niks meer hebt, dan kan je net zo goed een lange wandeling gaan maken.
Dus gewapend met veel te dunne slaapzakken, een tentje en twee oude rugzakken beginnen de twee te lopen. Wat volgt is enerzijds een beschrijving van de fantastische wilde natuur, de woeste zee, de nachten onder de sterren, en de ontmoetingen met dieren en soms heel bijzondere mensen. De romantiek spat er soms van af, maar de humor vaak ook. Bijvoorbeeld als de twee hun tentje veel te dicht bij de kustlijn hebben neergezet, midden in de nacht overvallen worden door de opkomende vloed en in een noodgreep halfnaakt hun tentje op moeten tillen en over de rotsen moeten verplaatsen. Als je dit leest wil je meteen óók die route gaan lopen, ook al is die pittig en 1014 km lang, en wild gaan kamperen (wat trouwens verboden is daar).
Maar tegelijk gaat het boek óók over serieuzere thema's, zoals ziekte en de naderende dood, dakloosheid en vooroordelen. Moths gezondheid lijkt na enige tijd te verbeteren door het lopen, hoewel hij precies alles doet wat de artsen hem hebben afgeraden. Maar de ziekte gaat natuurlijk niet weg, en het naderende afscheid legt een zware tol op zowel Moth als Taylor. Hierdoor beleven zij hun wandelavontuur des te intenser en lijken kleine gebeurtenissen meteen symbool te staan voor veel grotere zaken.
Wat ik een pijnlijk en confronterend aspect aan het verhaal vond, was de manier waarop Taylor en Moth werden benaderd door andere mensen op het moment dat ze vertelden dat ze dakloos waren. Stoere wandelaars van boven de 50 zijn cool en interessant, maar met daklozen willen mensen niks te maken hebben. Dat wordt geassocieerd met alcoholisme, verslaving en zwakte. Dat moet uit je buurt blijven. Het ene moment ben je de gerespecteerde eigenaar van een B&B met een leuke vriendenkring, en een paar maanden later ben je een paria omdat je je huis kwijt bent.
Ik vond dit een fijn boek om te lezen. Het is niet zomaar een reisverslag, wat bij veel auteurs al snel in een "en toen, en toen"-verhaal ontaardt. Eerder is het een wat merkwaardige combinatie van een reis- en natuurbeschrijving met overpeinzingen over leven en dood en de positie van daklozen in onze maatschappij. Het is hier en daar wat onevenwichtig misschien, en schiet heen en weer tussen drama en komedie, diepgang en wat oppervlakkige weergaven van gesprekken, maar uiteindelijk ga je toch mee in het verhaal, langs de kliffen van Cornwall, hoor je de wind en de golfslag, het krijsen van de vogels, verlies je jezelf met de auteur in de oneindige sterrennachten en begin je zelf ook serieus na te denken over het omgooien van je leven. Zelfs zonder je huis te verliezen.

Het leek me een mooi verhaal. Dat is het misschien ook wel, maar komt niet uit de verf. Het gaat meer over de natuur die overdonderd. Regen, regen , hitte , landtong na landtong, heuvel op heuvel af, op de kust beukende zee, geklooi met de tent. van de ene pot heet water voor thee naar de andere. Geen geld - drie kwart van het boek gaat daarover. Wat je op den duur wel eens heb gezien en vervelend wordt. De hoofdpersonen hebben al die tijd geen enkel diepgaand gesprek over hun grote probleem. Kon het met moeite uitlezen, toch doorgezet en het laatste hoofdstuk was best nog aardig.
Las over het vervolgboek de recensie dat in het vervolgboek de hoofdpersonen meer diepgang krijgen, want mijn opmerking bevestigd. Op het kaartje voorin het boek staan nou weer net niet de dorpjes vermeld waar ze iets 'beleven'. Ook een misser. Maar goed al met al een goede poging en omdat het 'waar gebeurd' is toch maar drie sterren gegund. Hoop dat het goed met hen gaat, ze verdienen het.

Het Zoutpad is best een aardig boekje voor tussendoor maar literair stelt het niet veel voor. 2 oudere mensen zijn vrijwel alles kwijt en besluiten dan om maar te gaan wandelen. Het boek heeft weinig diepgang en er wordt veel weggelaten waar je wel benieuwd naar bent. Er had veel meer ingezeten, nu is het vrij saai. Je blijft doorlezen omdat je hoopt dat er nog wat zinvols komt, maar helaas. Voor mensen die houden van vlotte lectuur waarbij je niet al te veel hoeft na te denken is het een prima boek. Voor meer diepgang zou ik wat anders kiezen.

Raynor Winn en haar man Moth besluiten voor onbepaalde tijd te gaan wandelen langs de zuidwestkust van Engeland op een punt in hun leven waarop een ander waarschijnlijk bij de pakken neer zou zitten. Ze zijn net hun huis kwijtgeraakt en Moth blijkt een ernstige ziekte te hebben. Bovendien zijn Raynor en Moth, van middelbare leeftijd, ongeoefende wandelaars. De tocht is zwaar, ze hebben amper geld (en dus vaak honger), ze doorstaan kou en een brandende zon (waardoor Raynor vaak verbrandt, geld voor zonnebrandcreme is er vanzelfsprekend niet) en voelen zich dan ook vaak ellendig. Desondanks weet Raynor het verhaal ook leuk te maken, met haar gevoel voor humor. Britse ironie: je moet ervan houden en dat doe ik. Door het wandelen blijft de vaart in het verhaal, het echtpaar leert veel over zichzelf en het leven en door de beschrijving van de landschappen kreeg ik zin om ook voor onbepaalde tijd de zuidwestkust van Engeland te verkennen.

Wat een geluk dat ik de proefdruk van de nederlandse vertaling van the salt path mocht lezen. Vanaf de eerste allinea houdt het verhaal mij in de greep. Zonder sentimenteel te zijn raken de woorden van Raynor mij. Je leeft mee, voelt bijna de elementen van de natuur. Je voelt de schaamte en het schuldgevoel. Maar ook word je geraakt door het doorzettingsvermogen, liefde en acceptatie. Ik voel mij bevoorrecht dat ik op deze manier de reis heb mogen meebeleven en mijn eigen lessen eruit haal. Niet voor niets is het boek geplaatst op de shortlist van een prestigeuze prijs: Costa Book award voor beste biografie !