Via partner

Waar we over praten als we over verkrachting praten , Sohaila Abdulali

Artikelnummer: 9789045039190
Artikel 1 van 6
Waar we over praten als we over verkrachting praten , Sohaila Abdulali
€ 6,00

KLIK HIER OM TE BESTELLEN VIA PARTNER

In "Waar we over praten als we over verkrachting praten' doorbreekt Sohaila Abdulali de oorverdovende stilte rondom seksueel geweld. Abdulali vertelt de verhalen van overlevers en bespreekt internationaal onderzoek, ze vertrekt hierbij vanuit haar eigen ervaring. Als tiener werd Abdulali slachtoffer van een groepsverkrachting in Mumbai. Verontwaardigd over het gebrek aan aandacht voor dit thema schreef ze een artikel voor een Indiaas vrouwenblad over haar ervaring. Dertig jaar later dook dit artikel ineens op in de sociale media en ging het wereldwijd viraal. Abdulali houdt zich inmiddels al decennialang professioneel bezig met het onderwerp.
Ze onderzoekt hoe we over seksueel misbruik denken, wat we erover zeggen, wat we er níét over zeggen en wat we volgende generaties willen meegeven. "Verkrachting trekt niet alleen het licht weg uit het leven van de slachtoffers, maar ook uit elk zinnig gesprek over dit thema. Ik wil weer wat licht binnenlaten,' schrijft Abdulali. Onbevreesd en bedachtzaam geeft ze de aanzet tot een gesprek dat we met elkaar moeten voeren.

MENINGEN: 'Als tiener werd Sohalia Abdulali slachtoffer van een groepsverkrachting in Mumbai. Verontwaardigd over de oorverdovende stilte rondom seksueel geweld schreef ze een artikel voor een Indiaas vrouwenblad over haar ervaring. Dertig jaar later dook dit artikel ineens op in de sociale media en ging het wereldwijd viraal.'

'Nou, jij leest een vrolijk boek zeg' was een van de reacties die ik kreeg tijdens het lezen van dit boek. Nee een vrolijk of leuk boek is dit niet, een belangrijk boek wel.

Abdulali heeft het in haar boek ook niet specifiek over één samenleving. Veel elementen die ze beschrijft zijn breed toepasbaar binnen verschillende culturen. Dit maakt van haar boek een boek die wereldwijd bruikbaar is en iedereen dan ook zou moeten lezen.
Sohaila slaagt erin om de complexiteit van seksueel geweld heel duidelijk naar voor te laten komen. Het is niet zo zwart/wit als we vaak denken. Dat verkrachting steeds fout is laat Sohaila duidelijk naar voorkomen, maar alles wat erom heen hangt is veel complexer dan dat.

Bij alle verhalen, voorbeelden en beschrijvingen blijft Abdulali benadrukken dat slachtoffers niet mogen zwijgen, maar moeten praten over hun verkrachting. Alleen hun verkrachters zijn verantwoordelijk en alleen hun verkrachters kiezen ervoor om te verkrachten.
DAT IS WAAR WE OVER PRATEN ALS WE OVER VERKRACHTING PRATEN.

De Amerikaanse schrijfster is Indiase van oorsprong. Op bezoek in India wordt ze op zeventienjarige leeftijd – tijdens een wandeling met een vriend – verkracht door vier mannen. Ze dreigen haar metgezel te castreren als ze niet meewerkt. Drie jaar later schrijft ze hierover in een Indiaas vrouwenblad. In 2012 gaat dit artikel viraal vanwege het overlijden van een 23-jarige Indiase studente na een groepsverkrachting in een bus. In dit boek onderzoekt ze op welke wijze er wereldwijd gedacht en gepraat wordt over verkrachting – slachtoffers en daders – en wat er niet gezegd wordt. Het boek is rijk aan (internationale) ervaringsverhalen: schokkend is hoe verkrachting vaak gebruikt wordt als (eer)wraak op partner of familie: dat vrouwenlevens worden verwoest, lijkt niet ter zake te doen. De schrijfster praat in het boek zelf – bijna hardop – met de lezer. 'Verkrachting trekt niet alleen het licht weg uit het leven van de slachtoffers, maar ook uit elk zinnig gesprek over dit thema. Ik wil weer wat licht binnenlaten.' En dat lukt haar, ondanks de zwaarte van haar onderwerp. Voorzien van eindnoten en een bronnenoverzicht. Geschikt voor een breed publiek. H. Kok

Dit is niet het boek die ik normaal zelf zou oppakken in de boekhandel. Maar wat ben ik blij dat ik dit boek mocht lezen en recenseren voor De club van echte lezers. Toen ik het boek toegestuurd kreeg verwachtte ik een essay zoals ik er al eerder las. Deze gingen niet over het onderwerp verkrachting, maar qua schrijfstijl dacht ik dat het heel gelijkend zou zijn. Goed mis had ik dat. Zoals Sohaila zelf in haar boek aangeeft lijkt het niet binnen één bepaald genre te passen. Door het boek binnen één genre te duwen zou tenietgedaan worden aan het verhaal die ze schreef.

Dit was geen boek die ik in één stuk kon lezen. Vaak was het nodig dat ik het boek even kon wegleggen om alles goed tot me door te laten dringen. Ondanks het zware, en nog vaak, taboe beladen onderwerp slaagt de auteur erin een duidelijke uiteenzetting te geven die begrijpbaar is voor iedere lezer. Of je nu zelf te maken krijgt of kreeg met seksueel geweld, werkt binnen settings met overlevers van seksueel geweld of er net nog heel weinig over weet. Dit is een boek die je blik op seksueel geweld verruimt en ervoor zorgt dat je een meer genuanceerde visie kan innemen dan het zwart/wit denken die er nog te vaak is.
Dit boek zou iedereen dan ook moeten lezen, het kan onze blik op dit onderwerp verruimen én onze manier van omgaan met dit onderwerp alleen maar ten goede komen.

Sohaila Abdulali, een Amerikaanse van Indiase afkomst (moslim), schreef een boek over verkrachting met een titel die zich in het Nederlands niet soepel laat vertalen: What We Talk About When We Talk About Rape; Waar we over praten als we over verkrachting praten. Geen lekker ontspannen zomers boek. Ik aarzelde ook wel een paar ogenblikken voor ik aan dit boek begon. Wat lezen betreft zoek ik nooit de makkelijkste weg en wat andere levenszaken betreft ook niet, denk ik, maar daar gaat het nu niet over.
Ondanks de zwaarte van dit boek en de urgentie, het #MeToo van celebs lijkt alweer op de terugweg is, is dit een geweldig boek en geschreven met een vlotte en scherpe pen.
Ik realiseerde me al lezend dat waarschijnlijk er bijna geen enkele vrouw is zonder nare ervaringen op het gebied van seks en grensoverschrijdend gedrag aangaande seks en zaken als aanranding en verkrachting. Lang heb ik zelf ook gedacht, zoals de auteur en veel andere vrouwen, dat sommige levensfeiten er gewoon bij hoorden of dat het allemaal niet zo ernstig was en dat ik, dat wij gewoon een beetje overgevoelig zijn of zo. Opmerkingen van je collega’s of je baas, of van ooms en neven bijvoorbeeld of de mannen op straat. Ook de aanvankelijke reactie op de #MeToo-boodschappen was die van een beetje wegwuiven en dat het toch allemaal niet zo erg is en dat de betreffende vrouwen zelf misschien ook wel aanleiding gegeven hebben. Daarin speelde bijvoorbeeld de Franse actrice Catherine Deneuve niet zo’n fraaie rol. Abdulali wijst uitermate ferm van de hand dat het vrouwen hun eigen schuld zou zijn of dat ze aanleiding zouden hebben gegeven. Nooit is het vrouwen zelf aan te rekenen dat zij seksueel aangerand / verkracht worden: niet de korte rok, niet de dronkenschap, niet het feit dat zij een mooi lichaam heeft, noch dat zij een ‘erotisch’ beroep heeft (sekswerker, zoals dat fraai en geslachtsneutraal heet). En Abdulali heeft natuurlijk helemaal gelijk!
Op een gegeven moment dringt het besef door dat het natuurlijk geen overgevoeligheid onzerzijds is maar laakbaar grensoverschrijdend gedrag ten aanzien van vrouwen en ook sommige mannen.
Dankzij het feminisme is mannelijke dwang en overmacht op zijn retour. Het gaat langzaam en soms lijkt het niet op te schieten maar het verandert wel degelijk. Dat maakt mannen natuurlijk ook onzeker. Duizenden jaren patriarchaal wapentuig is niet in een paar jaar om te smeden tot ploegen.
Abdulali schrijft afwisselend over haar eigen ervaring, verkrachting in India op haar zeventiende in het bijzijn van een vriend, die moest toekijken na bedreigd te zijn, over heel veel andere vrouwen en mannen; over wat dat doet met een mens: posttraumatisch stressstoornis en al dat soort van ellende. Maar ook analyseert zij de politieke en juridische implicaties en achtergronden. Ik moest hierbij denken aan de slogan in het zeventiger jaren-feminisme: het persoonlijke is politiek. Dat betekent zoiets als: wat wij vrouwen altijd dachten dat het iets persoonlijks was, onze relatie met mannen, met kinderen en alle ellende en verdriet die daar uit voort konden komen, dat persoonlijk hebben alle vrouwen gemeen en het persoonlijke heeft een sociaal-culturele achtergrond en dito theorie. Niet verstoppen in je eigen huis, onder een stapel wasgoed, je persoonlijke problemen. Jouw problemen zijn ook die van de buurvrouw, van je moeder, van je vriendin, van je dochter.
Abdulali weet direct te overtuigen en maakt ondanks alle narigheid vrouwen ervan bewust dat de feministische dageraad gloort.Het is geen fijn zand, zee- en zomerleesboek maar laten we de woorden van Abdulali tot ons door laten dringen, het tij is aan het keren dankzij de moedige strijd van dappere vrouwen en mannen. Ik zou zelf iets meer achtergrond gehad willen hebben over de motieven van mannen om vrouwen te objectiveren en te verkrachten maar Abdulali is er duidelijk in: dat is niet haar voornaamste doel met dit boek.

Sohaila Abdulali wist me te grijpen met haar boek. Als zeventienjarige werd ze zelf het ‘slachtoffer’ van een groepsverkrachting in Mumbai. De auteur laat in haar boek duidelijk zien dat het ‘slachtoffer’ worden van seksueel geweld, niet alles bepalend hoeft te zijn voor je verdere leven. Dit is een enorm pluspunt. ‘Ik wil weer wat licht binnenlaten,’ schrijft Abdulali op de achterflap. Hier is ze zeker in geslaagd. In veel verhalen die ze beschrijft zit er een positieve noot. Deze positieve noot maakt van haar boek niet alleen een beschrijving van de complexiteit van seksueel geweld, maar ook van de complexiteit in hoe hier mee omgegaan wordt. Ze beperkt zicht ook niet hoe de ‘slachtoffers’ hier mee omgaan maar betrekt de gehele samenleving hierin. ‘Slachtoffers’ schreef ik tussen aanhalingstekens omdat Sohaila er in het boek in slaagt om ‘slachtoffers’ niet als passief af te zetten, overlevers zoals ze het zelf noemt is veel beter passend binnen haar verhaal. Door ze overlevers te noemen heeft ze duidelijk aan dat je leven niet hoeft te stoppen nadat je te maken kreeg met seksueel geweld. Op die manier ontdoet ze ‘slachtoffers’ van hun passieve rol die ze vaak voordien toebedeeld werd.

Toen ik bericht kreeg van De club van echte lezers dat ik dit boek mocht lezen en recenseren, was ik erg enthousiast. In deze tijd van #metoo waarin vrouwen én mannen eindelijk hun traumatische ervaringen kunnen delen, zoeken we allemaal naar een morele kompas. Zou dit boek HET boek zijn waarmee ouders hun kinderen en dan met name hun zoons zouden uitleggen wat de grenzen zijn van het toelaatbare? Zou dit boek op alle scholen als lesmateriaal gebruikt worden tijdens o.a. biologie, maatschappijleer en ethiek? Zou dit boek op alle HR-afdelingen de standaard zijn tegen ongewenste intimiteiten en seksuele intimidatie?


Het moge duidelijk zijn dat de verwachtingen van dit boek hooggespannen waren waarin de auteur verteld over haar ervaringen met verkrachting in het India waar de dood te prefereren valt boven oneer. Het India waarin de slachtoffers tot op de dag van vandaag de schuld krijgen van hun eigen verkrachting en worden beticht van het verleiden van die arme jongens. Het India waar verkrachting het middel is van willekeurige mannen die onnette meisjes een lesje willen leren voor hun eigen bestwil.

Gezien het onderwerp leek een doos tissues binnen handbereik niet een overbodige luxe. Echter qua emotionaliteit kon het boek net zo goed over microkrediet gaan. Abdulali vertelt nogal klinisch over haar verkrachting als een kleine voetnoot in haar levensgeschiedenis. Zij heeft inmiddels ruim dertig jaar de tijd gehad om deze gebeurtenis te verwerken. Wat heel sterk is van Abdulali is dat zij haar eigen ervaringen gebruikt om andere slachtoffers te helpen hun verkrachting te boven te komen en sterker uit de strijd te komen. Hoe verder je in het boek komt, hoe duidelijker het wordt waarom Abdulali het verhaal schrijft alsof het een essay is. Ze heeft haar bachelorsscriptie geschreven over verkrachting in India en haar masterscriptie over de berichtgeving over verkrachting in de media. Maar de belangrijkste reden is dat zij geen eeuwige slachtoffer van haar verkrachters wilde zijn.

In het boek worden bekende verhalen aangehaald die destijds en ook nu nog de wereld schokten. Nog geen paar weken werden de verkrachters van een achtjarig moslimmeisje schuldig verklaard in India. De hindoemannen wilden paniek zaaien in de moslimgemeenschap van hun dorp en ze wegjagen. Hier werd verkrachting ingezet als politiek pressiemiddel. Het is onbegrijpelijk om te lezen hoe diverse regeringen en groeperingen verkrachting als een oorlogswapen inzetten. Nu wordt zelfs het hoogste ambt van de VS ingevuld door een man die openlijk verklaarde vrouwen bij de ‘pussy’ te grijpen. Volgens andere regeringsleiders vragen meisjes met een minirok om verkracht te worden!

Wat mij vooral aangreep was hoe patriarchaals de wereldvisie op verkrachting is. De dader is (meestal) een man, zijn advocaat ook, net als de openbare aanklager en de rechter. Hoe vaak er toch wordt gedacht: ‘Jongens blijven jongens’. Alsof verkrachting een kinderspel is. Frappant is dat zelfs ‘nette, aardige’ mannen vaak niet weten wat verkrachting is. Volgens Abdulali ligt dat ook aan de definitie van verkrachting. Wat is verkrachting eigenlijk? Het is seks zonder instemming. Maar wat is instemming? Zelfs in Nederland is dat begrip onduidelijk. Vandaar dat minister Grapperhaus van Justitie en Veiligheid dit in de wet wil opnemen.

Het boek is erg interessant om te lezen. Het is niet wat ik ervan had verwacht, maar ik zou dit boek zeker aanraden. Het kan een handige tool zijn om aan de hand van dit boek seksuele voorlichting te geven aan jongens en meisjes, maar ook zeker voor mannen en vrouwen. Respect voor Sohaila Abdulali die dit gesprek over een zeer gevoelig onderwerp wil aangaan.

Iedereen zou dit boek eigenlijk moeten lezen om een goed beeld te krijgen wat er zich allemaal afspeelt en hoe vrouwen een verkrachting ervaren.
Ik weet niet of ik uit mezelf dit boek op mijn lijstje zou hebben gezet, maar ik dank De Club van Echte Lezers enorm. Ik mocht het boek lezen en er een recensie over schrijven.
Wat ben ik blij dat ik dit heb mogen doen. Hopelijk lezen véél lezers mijn stuk en komen ze tot de conclusie dat dit boek in geen enkele boekenkast mag ontbreken.
Dank je wel auteur Sohaila Abdulali voor deze geweldige uiteenzetting.

In dit boek komen veel ervaringsdeskundigen aan het woord, duidelijk maken dat zwijgen je niet helpt en praten het belangrijkste instrument om weer greep op je eigen leven te krijgen.

In haar in 2019 in Nederland verschenen boek ‘Waar we over praten als we over verkrachting praten’ stelt Sohhaila Abdulali dat verkrachting weliswaar deel uitmaakt van de totaliteit van het leven, maar weigert ze te accepteren dat het iets onvermijdelijks is. Verkrachting is een keuze en alleen een keuze die verkrachters maken om wel of niet te verkrachten. En verkrachten is geen seks, het is seksueel geweld.

Zelf werd ze als tiener urenlang door vier gewapende mannen verkracht. Ze verzette zich niet omdat haar vriend, die daarvan getuige moest zijn, anders gecastreerd zou worden. Bijna dertig jaar later zegt ze daarover: “Ik heb niet het loodje gelegd omdat ik mijn verkrachters beloofde dat ik hun geheim zou bewaren, ik verzon een heel draaiboek over dat ik met hen zou uitgaan als ze ons zouden vrijlaten, ik heb gezegd dat ik een ziekte had, heb op hun gemoed gespeeld dat zij toch fatsoenlijke jongens waren, heb alles uit de kast gehaald om te voorkomen dat ze me zouden doodmaken. Ik heb me van het randje van de dood gepraat en ik praat nog steeds.”
Zelf heeft ze nooit gezwegen, haar vader geloofde haar meteen en liet haar aangifte doen.
In het algemeen wordt het vrouwen die aangifte van aanranding of verkrachting willen doen nog steeds niet gemakkelijk gemaakt, integendeel: “De politie geloofde ons niet, onze zichtbare wonden ten spijt en de arts was té gegeneerd om mij fatsoenlijk te onderzoeken. Als je mijn politiedossier erop naslaat, vind je een door mij ondertekend rapport waarin staat dat er die nacht niets is voorgevallen. Ik zie het mezelf nog opschrijven. Alleen zo kon ik voorkomen dat de politie mij ‘om mij te beschermen...’ zou vastzetten. Dus loog ik. Maar ik heb niet gelogen dat ik verkrácht was, ik heb gelogen dat ik niet verkracht was.
Door niet te zwijgen, heb je een veel krachtiger wapen in handen. Kijk naar de schandalen rond Bill Cosby, Harvey Weinstein, Kevin Spacey, R.Kelly, Jeffrey Epstein, enz. Het vraagt moed om je uit te spreken over seksueel geweld, maar mede dankzij #MeToo is de alom aanwezigheid van seksueel wangedrag en verkrachting niet langer meer te negeren en krijgen we meer zicht op de wereldwijde verkrachtingscultuur.
Door hun zwijgen te doorbreken, lukte het meer dan 250 seksueel misbruikte turnmeisjes in de VS hun sportarts Larry Nasser aan de schandpaal te nagelen. Zij vertrouwden hem en dat vertrouwen strafte hij af met verraad van de meest weerzinwekkende soort. Het was dan ook intens bevredigend om de livestream te zien van de ene na de andere jonge vrouw die hem in de rechtszaal in zijn gezicht de waarheid zei: “Je hebt misbruik gemaakt van mijn argeloosheid en mijn vertrouwen. Je was mijn arts. Hoe kon je?”
Met die verplichte boek en de ruim honderd links naar relevante websites, documentaires en bronnen, maar vooral met haar assertieve en open opstelling geeft Sohaila Abdulali hoopgevende en praktische handvatten aan slachtoffers van seksueel misbruik, familie en hulpverleners om los te komen van het verleden en de blik op een nieuw leven in de toekomst te richten.


In dit boek gaat Sohalia Abdulali het gesprek met je aan. Ze deelt haar eigen verhaal, onderzoeken en verhalen van andere slachtoffers. Ze vertelt alles op zo'n manier dat je rustig je eigen mening kunt vormen. Niemand vindt het leuk om over verkrachting te praten, maar dat maakt het niet minder belangrijk.

Abdulali heeft een open en eerlijk boek geschreven zonder veroordelend te zijn. Ze geeft je voldoende informatie om zelf een gesprek aan te gaan. Niet alleen over seksueel geweld, maar ook over de cultuur die daar omheen hangt en bijvoorbeeld over hoe seksuele voorlichting daar een rol in speelt.

Een boek met een heftig onderwerp, maar de manier waarop Abdulali het geschreven heeft maakt het behapbaar. Een aanrader voor iedereen die graag wat verandering zou willen zien in hoe we praten over seksueel geweld en de overlevers daarvan.

Op 17-jarige leeftijd werd Sohaila Abdulali slachtoffer van een groepsverkrachting in Mumbai. Haar vriend werd eveneens belaagd, maar beiden hadden het geluk dat ze hebben overleefd. Abdulali verwerkte het trauma met aanhoudende steun van haar familie. Ze schreef een artikel over seksueel geweld voor een Indiaas vrouwenblad en het voorval werd “vergeten”. Dertig jaar na dato dook dat artikel weer op in de tijd van de me too-beweging. Het is aanleiding voor Abdulali te komen met een boek, waarin zij het sekuseel geweld als praatstuk opwerpt. “Ja betekent ja en nee betekent nee. Als het zo simpel was, zou dit boek op een post-it passen,” stelt Abdulali. Met voorbeelden geeft ze aan, dat we nog ver verwijderd zijn van een rechtvaardige discussie over verkrachting. Slachtoffers vragen erom door het dragen van uitdagende kleding, door met beschonken hoofd geen weerstand te bieden aan seks of te weten in welke wereld zij zich begeven als we praten over de filmindustrie. Daders komen met dit soort drogredenen weg, slachtoffers worden keer op keer weggezet als veroorzaker. Binnen sommige culturen valt (zelf)moord van het slachtoffer te prefereren boven verder leven na een verkrachting. En om onze eigen dochters te beschermen tegen verkrachting, kiezen we er vaak voor hen op het hart te drukken zich vooral niet onbetamelijk te gedragen, of geven we ze in het uiterste geval een cursus zelfverdediging. Maar wat doen we met (potentiёle) daders? Krijgen zij ergens een cursus “nee is nee”? Zelfs moord kan in sommige situaties (bijvoorbeeld zelfverdediging) te rechtvaardigen zijn, verkrachting is dat in geen enkel geval, aldus Abduli. Helaas is er nog een lange weg te gaan om te komen tot gesprekken over seksueel misbruik. Het boek van Abdulali zet een messcherp statement neer over de wijze waarop daders wegkomen en slachtoffers wegduiken. Het is tijd voor een zinnig gesprek over dit thema. Het boek van Sohaila Abdulali kan daar een uitstekend beginpunt bij zijn.

Sohaila Abdulali is geboren in Mumbai,India. Ze studeerde economie en sociologie aan de Brandeis University en communicatiewetenschappen aan de Stanford University. Ze schreef een aantal kinderboeken, korte verhalen en romans.
Als tiener was Sohaila Abdulali samen met een vriend slachtoffer van een urenlange groepsverkrachting. Door tegen de verkrachters te blijven praten overleefde ze het. Ze wilde wel aangifte doen, maar de politie geloofde haar niet en de arts weigerde haar te onderzoeken. Ook dreigde haar studievisum voor de Verenigde Staten in gevaar te komen. Daarom tekende ze een papier waarin stond dat er niets gebeurd was. Wel schreef ze een artikel in een Indiaas vrouwenblad over haar ervaringen.
Professioneel heeft ze zich decennia lang bezig gehouden met het thema verkrachting. Ze werkt met de slachtoffers van verkrachtingen de zgn overlevers. En toen was er ineens in 2012 de verkrachting van Jyoti Singh in India ( ze stierf tgv de verkrachting ) en de me too beweging. Haar artikel dook op in de media en ging viraal. Daarom besloot ze dit boek te schrijven.
Het boek gaat uit van de eigen ervaring van Abdulali en de ervaring van anderen die bij haar onderzoeken betrokken zijn. Hoe denken we er nu over: maatschappelijk, politiek, juridisch. Als er een president van de VS is die zegt Grijp er in hun kruis. Hoe reageren we daar op?Waarom is het een misdrijf waarover de slachtoffers moeten zwijgen. We mogen het juist nooit verzwijgen.
Waarom proberen slachtoffers te voorkomen dat ze slachtoffer worden door bv zelfverdedigingscursussen te volgen, zich anders te kleden. Waarom gebeurd er zo weinig aan de daderkant. Verkrachting is geen seks, het is een misdaad. De daders kiezen ervoor om een misdrijf te begaan.
Een van de oorzaken zoekt Abdulali in de verkeerde visie van meisjes op hun rol met seks, hun recht om nee te zeggen, hun recht om te genieten en om nee te zeggen.
Waarom staan mannen nog altijd hoger in de maatschappelijke rangorde? Hierdoor moeten vrouwen blijven strijden voor hun rechten, ook de seksuele.

Het boek is prettig geschreven met een zekere afstand en vrij objectief. Wat knap is gezien de ervaringen van de auteur. De verhalen zijn vaak aangrijpend en niet altijd prettig om te lezen, maar helaas ook realiteit.
Het analyseert goed hoe er in de maatschappij gedacht wordt over seksueel geweld en welke ontwikkelingen er nu zijn en nog nodig zijn.

Nee dit is niet een gewoon leesboek zoals we normaal lezen, maar een boek over een belangrijk onderwerp waar ik écht een traantje bij heb moeten laten. Wat heeft Sohaila Abdulali het goed verwoord.
Je leest het of dat ze tegenover je zit te praten.
Zelf is ze in haar tienerjaren het slachtoffer geweest van een groepsverkrachting en ze verteld ook wat andere slachtoffers hebben moeten meemaken. Je houd het niet voor mogelijk wat er allemaal gebeurd.

Over verkrachting praten is nog best een taboe in ons land. Daar moeten we vanaf. Open en eerlijk moeten de slachtoffers van verkrachting de kans krijgen hun verhaal te vertellen, maar de daders moeten door de overheid ook veel flinker aangepakt worden.
Het heeft een impact op iemands leven dat wil je niet weten . Nooit en te nimmer vergeet je zoiets ook al heb je het een plaatsje kunnen geven. Een naar voorbeeld hiervan is bijvoorbeeld dat jonge kinderen al verkracht worden door bekenden of familie, waarmee de ouders instemmen.

We zijn nog steeds in het tijdperk waarin vrouwen vaak niet als slachtoffer worden gezien maar als "aanleiding" gevende persoon. Kort rokje, laag uitgesneden shirtje etc.. Je maakt het er zélf naar wordt er dan vaak geroepen. Maar gelukkig is er de laatste jaren al veel verbetering te bespeuren. Hopelijk zet de trend zich door.

Je vraagt je vast af waarom iemand überhaupt een boek over zo’n zwaar onderwerp zou willen recenseren. Daar kan ik heel kort over zijn. Ik ben van mening dat over het onderwerp verkrachting nog steeds een stigma rust, niet alleen in de buitenlandse culturen maar ook in onze Nederlandse cultuur. Het wordt echt tijd dat deze taboe wordt doorbroken. Dit boek kan hierbij helpen, het licht waar de schrijfster het over heeft.


We praten er nog steeds amper over. Voor de slachtoffers is het al moeilijk om het te delen uit schaamte, terechte angst of ontkenning, zeker in de culturen waar vrouwen minder waardige lustobjecten lijken te zijn. De reacties uit de omgeving zijn vaak rond uit schokkend, zelfs op gerechtsniveau.

Dat is zo ontzettend betreurenswaardig en verbazingwekkend voor de slachtoffers. Met regelmaat worden overkomers in de steek gelaten door een falend rechtssysteem. Vaak denken daders ermee weg te kunnen komen en worden hierdoor nog eens in hun gedrag bevestigd.

Hooggeplaatste (politieke) figuren houden vaak elkaars hoofd boven water en de auteur laat aan de hand van diverse praktijk voorbeelden zien hoe misplaatst, beschamend en krachtig zulks ontkenning kan zijn. Des te belangrijker is het dat verkrachting c.q. seksueel geweld erkenning vindt in iedere culturele maatschappij zodat de denkwijze aangepakt, veranderd kan worden zodat overkomers beter beschermd kunnen worden dan wel juiste hulp kunnen ontvangen voor hun traumatische ervaringen.

Waar we over praten als we over verkrachting praten.
Sohalia Abduali
Het boek van Sohalia Abduali krijgt veel aandacht in de pers.
NRC van zaterdag & zondag 23 juni j.l. besteed er uitgebreid aandacht aan met een artikel ‘De verkrachter is een gewone man’.
In 29 hoofdstukken beschrijft Sohalia Abduali verschillende verkrachtingen. Ze probeert antwoord te geven op vragen zoals: Wat is verkrachting ? Wie verkrachten ? En waarom ? Hierbij komt vaak het smalle grensgebied tussen begeerte en verkrachting voorbij. Dit maakt het boek interessant en uitdagend en zet aan tot nadenken. Het levert ook een bijdrage aan de bewustwording van het bestaan van grenzen. Het is vaak grens overschrijdend gedrag. Vooral de slachtoffers komen aan het woord. De verkrachters minder, die schamen zich voor hun gedrag en proberen voor de rechter excuses aan te voeren. Soms zijn uitspraken van de rechter in het nadeel van het slachtoffer. Al met al een interessant boek om over het thema te lezen en na te denken.

Waar we over praten, als we over verkrachting praten, Sohaila Abdulali

De titel van dit boek intrigeerde me en daarom gaf ik me op bij de club van echte lezers om dit boek te lezen en resenceren.
Gek genoeg moest ik toch over een grens om te beginnen met lezen, omdat het bijna tegennatuurlijk voelt. Juist daarom is dit boek zo goed.
Het geeft slachtoffers een stem.
De schrijfster, zelf slachtoffer van een groepsverkrachting, werkt met slachtoffers, die ze overlevers noemt en doet wetenschappelijk onderzoek over verkrachting. Ze schrijft hierover en laat overlevers aan het woord.
Het is zeker geen luchtig boek, maar zo zwaar als de titel doet vermoeden, is het eigenlijk ook niet. Ze vertelt over allerlei soorten verkrachters over de hele wereld.
Verhalen die wij kennen uit het nieuws worden aangehaald en bekende mannelijke roofdieren als Weinstein en Trump passeren de revue.
Voor mij is de belangrijkste boodschap om verkrachting onderwerp van gesprek te laten zijn. Alleen dan weten we waar we over spreken, mochten we, of mensen die ons lief zijn er ooit mee te maken krijgen.

Dit is een boek dat iedereen zou moeten lezen. Of je nou vrouw bent of man, of je nou kinderen opvoedt of patiënten in je tandartsstoel hebt liggen. Voor iedereen biedt dit boek eye-openers. Sohaila Abdulali, zelf lang geleden slachtoffer van een groepsverkrachting, weet informatie van slachtoffers, uit onderzoeken en krantenartikelen over de hele wereld tot een prettig leesbaar geheel te brengen. Genuanceerd, met minder oordeel dat ik zou doen (als ik het had geschreven), met confrontaties en met lichtere stukken, biedt ze inzichten en afwisseling. Alle vooroordelen rondom verkrachting haalt ze een voor een onderuit. Het meest verhelderend vond ik de tweespraak tussen Taylor Swift en een districtsrechter i.v.m. haar aangifte tegen een handtastelijke man (p.31). Hoewel dat om een relatief klein vergrijp ging (al mag ik dat niet zeggen), maakt zij duidelijk dat je de verantwoordelijkheid moet laten waar hij hoort en dat je voor geen enkel detail de schuld op je hoeft te nemen.

“In een wereld vol geblaat is het gemakkelijk het zwijgen rondom verkrachting over het hoofd te zien.” Dit boek is bedoeld om “het zwijgen te doorbreken en licht te werpen op wat tot nu toe in het duister is gebleven” (p.231). Alleen zo veranderen we de wereld!

Met dank aan de club van echte lezers!

Gewicht
0,348 Kg

Uit jaar:
2019

Uitvoering:
Paperback

Omslagontwerp (Vormgeving omslag):
Jan van Zomeren

Typografie (Boekverzorging):
binnenwerk: Wim ten Brinke

Vertaald door:
Henny Corver

Oorsponkelijke titel
What We Talk About When We Talk About Rape

Aantal pagina's
245 incl. Woord van Dank

NUR/NUGI
740 Mens en maatschappij algemeen,865 Seksualiteit

Zoek2ehands.nl - Zoek 2ehands

Handige links

Zoekopdracht binnen de site

Winkelwagen

Geen artikelen in winkelwagen.
Winkelwagen

Links

DVDs

Videogames

Games

© 2018 - 2024 Zoek2ehands.nl - Zoek 2ehands | sitemap | rss